W skrócie, Mivien była zdezorientowana, skonfundowana i kompletnie nie miała pojęcia co o tym wszystkim myśleć.
Kirsyn był dziwny. Tak po prostu dziwny i jeszcze dziwniej się wysławiał. Jędza? Suka? Na początku myślała, że "jędza" to może jakiś obraźliwy zamiennik "wiedźmy", używany bardziej potocznie, ale okazało się, że chodzi o sukę. Co miał w ogóle pies z nią wspólnego?
Mivien czuła się, jakby powinna się obrazić, jako że bycie porównanym do psa nie było najładniejszym komplementem, ale później powiedział (co było akurat miłe), że zyskuje przy bliższym poznaniu. Więc na jej twarzy pojawiło się zniesmaczenie, z lekkim zaskoczeniem, ale głównie zdezorientowanie, dlatego nie skomentowała tego w żaden sposób. Nawet tej wstawki z ostrymi przedmiotami - no przecież to był jej obowiązek.
— Czy Borgund jest w Meldrum? — Mivien zapytała ciekawsko i pokręciła zaraz po tym głową, czując lekkie ukłucie zazdrości spowodowane jego podróżami. — Nie, urodziłam się i mieszkałam kiedyś w Dalir — Mruknęła, a jej wzrok padł na jej dłonie, splecione na nogach, czując się dziwnie, gdy powiedział do niej po imieniu. Od dziewięciu lat nikt nie zwrócił się do niej "Mivien" - odkąd zamieszkała w Atley, zwracali się do niej "Strażniczko", co tak naprawdę nigdy jej nie przeszkadzało. Koniec końców, to był wielki zaszczyt, dlatego Mivien tak dziwnie się poczuła gdy Kirsyn wypowiedział jej imię, lecz mimo wszystko, nie chciałaby, żeby mówił jej inaczej.
To w sumie... Było miłe uczucie, gdy ktoś w końcu powiedział jej po imieniu.
— Wydaje mi się, że to pora na kolację — Mivien mruknęła i wstała, czując lekkie burczenie w żołądku. — Skoro mamy spędzić razem noc, zgodzisz się gdy poczęstuję cię jedzeniem, Kirsynie? Dalirczycy są raczej gościnni.
"A więc miałam rację... O mało co nie zabiłam kogoś prawie w moim wieku..."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz